ရန္ကုန္မွာ တြင္က်ယ္လာေနေသာ အငွားမယားစနစ္ ။အျပည့္အစုံဖတ္ရန္နွိပ္ပါ။

အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ငယ္႐ြယ္ပ်ိဳမ်စ္သည့္ အလွတရားမ်ားအား ပိုင္ဆိုင္ထားသူ အသက္ ၂၂ ႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းကေလးတစ္ဦး သူ၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္ တန္ဖိုးအသင့္အတင့္ရွိသည့္ မိတ္ကပ္ကို လိမ္းျခယ္ထားၿပီး ၾကက္ေသြးေရာင္ႏႈတ္ခမ္းနီကို ခပ္စိုစိုကေလး ဆိုးထားသည္။ ေက်ာလယ္ေလာက္အထိရွိသည့္ ဆံပင္မွာ ေျဖာင့္စင္းလ်က္။ သူဆင္ယင္ထားေသာ အဝတ္အစားမွာ ျမန္မာဆန္ဆန္ ရင္ဖုံးလက္ျပတ္ႏွင့္ စည္းလုံခ်ည္ေလးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ လက္ရွိ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ျပဳေနရသည္မွာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္ တရားဝင္ လက္ထပ္ထားျခင္းမရွိဘဲ ရက္ရွည္ၾကာ ေပါင္းသင္းေနရသည့္ အငွားမိန္းမဘဝ ျဖစ္ေနသည္ဆိုျခင္းကို မည္သူ ယုံနိုင္ပါ မည္နည္း။ ''ကြၽန္မ ဒီအလုပ္ကို လက္ခံတာ ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီ။ ပထမလက္ခံတဲ့လူက အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္ပဲရွိတယ္။ သူက သေဘာေကာင္းေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုပါ ထပ္လက္ခံလိုက္တာ''ဟု မဇာျခည္(အမည္လႊဲ)က ေျပာ သည္။ သူလက္ခံသည္ဆိုသည့္အလုပ္မွာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ တစ္လတန္သည္၊ ႏွစ္လတန္သည္ အတူေနေပးရသည့္ အငွားမယားဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ျပည့္တန္ဆာမ်ားကို ညည့ေငွက္၊ ေသြးသားေစ်းသယ္၊ ဇယား၊ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာကို အခေၾကး ေငြယူ၍ ေဖ်ာ္ေျဖသူ အစရွိသျဖင့္ ေခၚၾကၿပီး ထိုစကားလုံးမ်ားထက္ ႏူးညံ့စြာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စကားမွာ အငွားမယားပင္ ျဖစ္ေလေတာ့ သည္။ လွိုင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ျပင္ဆင္ထားေသာ ေလးထပ္တိုက္ခန္း တစ္ခုမွာ မဇာျခည္တစ္ေယာက္ သူ႕ကို ေခၚ ေဆာင္ထားသူႏွင့္ အတူေနရျခင္းျဖစ္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္၏အျမင္မွာမူ လင္မယားဟုပင္ သိထားၾကဟန္ရွိသည္။ မဇာျခည္မွာ မေကြးတိုင္းေဒသႀကီး စလင္းၿမိဳ႕နယ္မွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္၍ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံ တစ္႐ုံတြင္ ေလးႏွစ္နီးပါး အလုပ္ လုပ္ကိုင္ေနသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ဆယ္တန္းအထိသာ ပညာဆည္းပူးခဲ့ရၿပီး ညီအစ္မဝမ္းကြဲ၏ အကူအညီျဖင့္ ေ႐ႊျပည္သာၿမိဳ႕နယ္ရွိ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံ တစ္႐ုံတြင္ ပထမဆုံး ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၎ရရွိသည့္လစာကို မိသားစုထံ ျပန္မပို႔နိုင္႐ုံသာမက အေဆာင္လခ၊ ဝမ္းစာႏွင့္ပင္ လုံးလည္လိုက္ေနေသာေၾကာင့္ အဝတ္အထည္ကိုပင္ လူတန္းေစ့ ဝတ္ဆင္နိုင္ရန္ မနည္း႐ုန္းကန္ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ''အထည္ခ်ဳပ္မွာ လုပ္တုန္းကဆို ဇက္ေၾကာေတြက တက္၊ ခြဲတမ္းမၿပီးရင္ Leader တြက ေအာ္ဟစ္ၿပီး ဆဲေတာ့တာ။ တစ္လကို ဝင္ဝင္ခ်င္းတုန္းက ခုနစ္ေသာင္း၊ ေနာက္ႏွစ္ေတြက်မွ တစ္သိန္း ေလာက္ပဲရတာ၊ ပင္ပန္းသေလာက္ လစာမရခဲ့ဘူး'' ဟု သူရပ္တည္ခဲ့ရပုံကို ေျပာျပသည္။ အဆိုပါစက္႐ုံတြင္ ရိုးရိုးသားသား လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရာမွ ယခုကဲ့သို႔ ဘဝမ်ိဳးထဲတြင္ က်င္လည္တတ္ရန္ ေခၚေဆာင္ေပးခဲ့သူမွာ အတူအလုပ္ လုပ္ေနသည့္ ဝန္ထမ္းထဲမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ယင္းက ''အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေယာက္်ားနဲ႕မိန္းမျဖစ္တာ ဘာဆန္းလဲ။ ဒီမွာပဲ ဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရင္ ဘာမွျဖစ္မလာဘူး။ နင္က ႐ုပ္လွေတာ့ သူက(ငွားရမ္းသည့္လူ) အတည္တက်ေတာင္ လက္ထပ္ခ်င္ လက္ထပ္မွာဆိုတာနဲ႕ ဒီအလုပ္ကို လုပ္ျဖစ္သြားတာပါ'' ဟုဆိုသည္။ ပထမဆုံး လက္ခံခဲ့သည့္ အမ်ိဳးသားက စက္႐ုံတစ္ခုတြင္ မန္ေနဂ်ာအဆင့္ရွိကာ သူ႕ကို ခေရပင္လမ္းခြဲသို႔ လာေရာက္ေခၚေဆာင္ၿပီး မရမ္းကုန္းၿမိဳ႕နယ္ရွိ တိုက္ခန္းတစ္ခုတြင္ အတူေနထိုင္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုစဥ္အခါကလည္း တိုက္ခန္းငွားရမ္းစဥ္က လင္မယားဟု ေျပာၾကားထားဟန္ရွိေၾကာင္း သူက ဆက္လက္ေျပာျပသည္။ “သူက လူပ်ိဳပါဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာ။ သူ႕မွာ အိမ္ေထာင္ရွိမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွ သူကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာၿပီး ပထမအိမ္ေထာင္ကို ကြာေပးမယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ထပ္ေစာင့္ပါတဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္နိုင္မွာလဲ။ သူ တကယ္ယူမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ ခံစားလာရတယ္။ အေမ့ကို လွမ္းတိုင္ပင္ေတာ့ တရားေတြဘာေတြလဲ စြဲမေနနဲ႕ တစ္ရွက္ကေန ႏွစ္ရွက္ျဖစ္ရမွာတဲ့'' ဟု သူကေျပာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ၏ဘဝမွာ ဆုပ္လည္းစူး၊ စားလည္း႐ူးဆိုသလို အငွားမယားဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း တစ္ဖက္လွည့္ ခံေနရသည္ကို သိသိႀကီးႏွင့္ မည္သည့္တုံ႕ျပန္မႈမွ မလုပ္နိုင္သည့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ရွိတြင္ သူ၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ ဟိုပုံးၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း၌ ရွိေနသည့္ အငွားမယား အမ်ားစုသည္ နယ္အသီးသီးမွ အိမ္အကူအျဖစ္ လာေရာက္လုပ္ကိုင္ရာမွ ထိုဘဝကို ေရာက္ရွိ သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕စက္႐ုံမ်ားမွ ယင္းကဲ့သို႔ ျဖစ္လာ သူမ်ားကိုမူ ပတ္ဝန္းက်င္မွ အနည္းအက်င္းမွ်သာ သိေနၾကသည္။ အဆိုပါ မိန္းကေလးအမ်ားစုသည္ အသက္ ၂ဝ ႏွင့္ ၃ဝ ၾကား ဆင္းရဲသည့္ မိန္းကေလးမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအ တြက္ေၾကာင့္သာ ယခုကဲ့သို႔ ဇာတ္ျမႇုပ္လိုက္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ပညာမတတ္သူမ်ားကို အိမ္အကူဆိုေသာ္လည္း လစာေကာင္းသည္ဟု သိမ္းသြင္းခဲ့သူမ်ားမွာ မိမိတို႔အက်ိဳးအျမတ္ကိုသာ ေရွးရႈသည့္ အိမ္ေဖာ္ပြဲစားမ်ားျဖစ္ၿပီး လက္ခံခဲ့ေသာ အိမ္အကူမ်ားအေနျဖင့္ အလုပ္ရွင္ နိုင္ငံျခားသားမ်ားမွ အနိုင္အထက္၊ အဓမၼျပဳမႈ ခံရသည့္အခါ ဆင္းရဲလြန္းသျဖင့္ မျငင္းသာေတာ့ဘဲ သေဘာတူလိုက္ရျခင္းမ်ားရွိေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုျဖစ္စဥ္မ်ားသည္ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးႏွိမ္နင္းေရး အက္ဥပေဒႏွင့္ ၿငိစြန္းလ်က္ရွိသည္။ လူကုန္ကူးမႈ တားဆီးကာကြယ္ေရးဥပေဒ (၅/၂ဝဝ၅) အခန္း (၁)၊ အပုဒ္ (၃)အရ လူတစ္ဦးကို သူ၏ သေဘာတူညီခ်က္ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ ေခါင္းပုံျဖတ္ရန္အလို႔ငွာ သိမ္းသြင္း စုေဆာင္းျခင္း၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ျခင္း၊ လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်၊ ဝယ္ယူငွားရမ္း ျခင္း၊ ခိုလႈံခြင့္ေပးျခင္းတို႔မွာ လူကုန္ကူးမႈ ေျမာက္သည္။ ''တိုင္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့လဲ ကြၽန္မတို႔အတြက္က ဘာမွမထူးေတာ့ဘူး။ ဒီအလုပ္က ဝင္ေငြလဲေကာင္းေနတာပဲ။ အငွားမယား မလုပ္နဲ႕ဆိုရင္ ဘယ္သူက ဘယ္လိုတာဝန္ယူေပးမလဲေပါ့။ ဆင္းရဲတြင္းထဲမွာ ေနတာထက္စာရင္ မထူးဇာတ္ပဲ ဆက္ခင္းပါရေစေတာ့'' ဟု မဇာျခည္က မဲ့ၿပဳံးၿပဳံး၍ ေျပာသည္။ သူတို႔လို မိန္းမသားမ်ားအား မိသားစု စီးပြားေရးအေျခအေန၊ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းႏွင့္ ဝင္ေငြနည္းပါးျခင္းမ်ားက လမ္း ေၾကာင္းအမွားတစ္ခုသို႔ တြန္းပို႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ ယခုလို လိင္ ေက်းကြၽန္ဘဝ သို႔ ေရာက္ရွိလာရျခင္း ျဖစ္သည္။ အငွားမယားမ်ားအေနျဖင့္ ျပည့္တန္ဆာလိုပင္ ဥပေဒအကာအကြယ္မဲ့ေသာ၊ အႏၲရာယ္မ်ားလြန္းသည့္ တရားမဝင္ အလုပ္တစ္ခုကို စီးပြားေရး အဆင္မေျပနိုင္ေသးသမွ် အျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိသူမ်ားအတြက္ ထို ဘဝမ်ိဳးျဖင့္သာ ဆက္လက္က်င္လည္ေနရဦးမည္ျဖစ္သည္။ ျဖဴသစ္လြင္ Credit:YMG