ပရိတ္ႀကိဳးကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ၀င္ပူးတဲ့ ကမာၻေအးက ေဒၚေအးသင္ (ပရေလာက ျဖစ္ရပ္မွန္)

ဒီတစ္ခါေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လ (၅) ရက္ေန့က ၿဖစ္သြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို ၿပန္ေၿပာၿပခ်င္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ့၊ မရမ္းကုန္းၿမိဳ့နယ္၊ ကမၻာေအးဘုရားလမ္းေပၚမွာ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုတရံုရွိတယ္။ စက္ရံုဝန္ထမ္းေတြ ေနထိုင္ဖို့အတြက္ စက္ရံုရဲ့အေနာက္ဖက္မွာတင္ တန္းလ်ားေလးတခု ေဆာက္ထားေပးတယ္။ ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့လရဲ့ ပထမဆံုး တနလၤာေန့မွာေတာ့ အဲ့ဒီ အထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ ခါတိုင္းနဲ့မတူတဲ့ အၿဖစ္အပ်က္ေလးတခု စတင္ေပၚေပါက္လာေတာ့တာပါပဲ။ အထည္ခ်ဳပ္ဝန္ထမ္းေတြထဲမွာ အသက္အငယ္ဆံုးခ်ာတိတ္မေလးတေယာက္က သူ့လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့ ပရိတ္ၾကိဳးကို အလုပ္လုပ္ရင္းတန္းလန္းကေန ဆြဲၿပီးၿဖဳတ္ဖို့အၾကိမ္ၾကိမ္အခါခါ ၾကိဳးစားေနတာကို စက္ရံုထဲမွာ လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ စက္ရံုပိုင္ရွင္အန္တီက သတိထားမိလိုက္တယ္။ အစပိုင္းေတာ့ မသိသလိုေနလိုက္မိေပမယ့္ ခေလးမေလး သူ့လည္ပင္းက ပရိတ္ၾကိဳးကိုၿဖဳတ္ဖို့ ၾကိဳးစားေနတာ အၾကိမ္ေရအေတာ္မ်ားလာေတာ့ စက္ရံုပိုင္ရွင္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့ပဲ ” နင္ .. အလုပ္မလုပ္ပဲ ဒါဘာလုပ္ေနတာလဲ ?? ” ဆိုၿပီး သြားေမးေတာ့တာပါပဲ။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ကေလးမေလးက စက္ရံုပိုင္ရွင္အန္တီၾကီးကို တရိုတေသဆက္ဆံတတ္ေပမယ့္ ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာကိုေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ပဲ ” ဒါၾကီးက ရွဳပ္လို့ မၾကိဳက္ဘူး ” ဆိုၿပီး ေလသံခပ္ၿပတ္ၿပတ္နဲ့ ၿပန္ေၿဖလိုက္ရင္း သူ့လည္ပင္းက ပရိတ္ၾကိဳးကို သဲသဲမဲမဲဆြဲၿဖဳတ္ေနပါေတာ့တယ္။ အရင္ေန့ေတြတုန္းကဆိုရင္ သီခ်င္းေလးတေအးေအးဆိုလိုက္၊ ေဘးနားမွာ အတူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြနဲ့ စကားေတြရွြန္းရွြန္းေဝေအာင္ေၿပာလိုက္နဲ့ေနတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးက ဒီေန့မွ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဘယ္သူနဲ့မွ စကားမေၿပာပဲ သူ့လည္ပင္းက ပရိတ္ၾကိဳးနဲ့တင္ အေတာ္အလုပ္ရွဳပ္ေနေတာ့တာပဲ။ ခ်ာတိတ္မေလးရဲ့အေၿခအေနကို တေနရာကေနေတြ့လိုက္ရတဲ့ စက္ရံုပိုင္ရွင္အန္တီရဲ့သားက ဒါေသြးရိုးသားရိုးမဟုတ္ေလာက္ဘူးဆိုတဲ့အေတြးဝင္လာၿပီး သူတို့ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေပၚက ပရိတ္ရည္ကိုယူလာၿပီး ခ်ာတိတ္မကို ေသာက္ခိုင္းပါေလေရာ။ ပရိတ္ရည္ေသာက္ခိုင္းေတာ့မွ အေၿခအေနက ပိုၿပီးရွဳပ္ေထြးသြားတယ္ ေၿပာရမလားပဲ။ ေကာင္မေလးရဲ့ ပင္ကိုအသံမဟုတ္ေတာ့ပဲ အသက္အရြယ္အိုမင္းေနတဲ့ မိန္းမၾကီးတေယာက္ရဲ့ အသံ၊ ေလယူေလသိမ္းနဲ့ ” ငါ မေသာက္ခ်င္ဘူး ” လို့ ယတိၿပတ္ၿငင္းပါေတာ့တယ္။ ခေလးမရဲ့လည္ပင္းက ပရိတ္ၾကိဳးကလည္း က်ြတ္သြားၿပီး သူ့ေရွ့က စက္ခ်ဳပ္ခံုေပၚၿပဳတ္က်သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ာတိတ္မက သူ့ထက္အသက္အမ်ားၾကီး ၾကီးတဲ့စက္ရံုပိုင္ရွင္အန္တီ့ကို ” ငါ ဗိုက္ဆာတယ္။ ထမင္းခူးေက်ြးစမ္း ” ဆိုၿပီး ေၿပာလာပါေရာ။ စက္ရံုပိုင္ရွင္အန္တီခမ်ာလည္း ဘာလုပ္လို့လုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ့ သူ့အိမ္က အိမ္ေဖာ္အလုပ္သမားတေယာက္ကိုလွမ္းေခၚၿပီး ေကာင္မေလးအတြက္ ထမင္းသြားခူးၿပီးယူလာေပးဖို့ မွာလိုက္တယ္။ ထမင္းဟင္းေတြေရာက္လာေတာ့ ေကာင္မေလး ခါတိုင္းအရင္ေန့ေတြစားေနက်ပမာဏထက္ကိုပိုၿပီး စားေနလိုက္တာ ရိုင္းရိုင္းေၿပာရရင္ တခါမွ ထမင္းဟင္းမၿမင္ဘူးတဲ့ အငတ္တေယာက္အတိုင္းပါပဲ။ ထမင္းစားေနရင္းက စက္ရံုပိုင္ရွင္ကို ” ငါ့ကို ေရခပ္ေပးစမ္း ” လို့ ေၿပာလာၿပန္ပါေရာ။ တကယ္ဆိုရင္ ခေလးမေလးက ဒီအထည္ခ်ဳပ္စက္ရံုမွာ အသက္အငယ္ဆံုးၿဖစ္သလို တခါမွလည္း ဘယ္သူ့ဘယ္သူကိုမွ ငါဆိုတဲ့နာမ္စားကို သံုးၿပီး ေၿပာေလ့ေၿပာထလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေကာင္မေလး ထမင္းစားၿပီးေတာ့မွ စက္ရံုပိုင္ရွင္လည္း ေၾကာက္စိတ္ကိုအားတင္းၿပီး ” နင္က ဘယ္ကလဲ??? ဘယ္သူလဲ??? ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္တာလဲ??? ” ဆိုၿပီး အင္တာဗ်ဴ း လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီလိုေမးေတာ့ ဟိုကလည္း အမယ္အိုၾကီးတေယာက္ရဲ့ ခက္ထန္တဲ့ေလသံနဲ့….. ” ငါက ေဒၚေအးသင္။ ဒီအိမ္က ငါ့အိမ္ ဟဲ့။ နင္တိို႔ က လူေတြကလည္းမ်ားတယ္။ ငါ မေနတတ္ေတာ့ဘူး။ ခုခ်က္ခ်င္း အကုန္ထြက္သြားၾက။ ငါ့အိမ္ ငါ့ကို ျပန္ေပး ။ ” ဆိုၿပီးေတာ့ ၿပန္ေၿပာေတာ့တာပါပဲ။ စက္ရံုပိုင္ရွင္အန္တီကလည္း သူ့ထမင္းအိုးကို တုတ္နဲ့ထိုးတာေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္ပါလိမ့္မတုန္း။ ၿပန္ေၿပာေတာ့တာပါေပါ့။ ” ရွင္ အဲဒီလိုေတာ့ မေၿပာနဲ့ေလ။ ဒီအိမ္က က်ြန္မတို့ေနေနတာ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဖယ္ေပးလို့ ၿဖစ္မလဲ ” ဆိုၿပီး ေစာဒက တက္ေတာ့တာေပါ့။ ေဒၚေအးသင္တၿဖစ္လဲ ေကာင္မေလးကလည္း စိတ္ၾကီးတယ္။ ” မဖယ္လို့ မရဘူး။ နင္တို့အားလံုး ဒီေနရာကေန ထြက္သြားၾက ” လို့ ထပ္ေၿပာလာပါေလေရာ။ ဒီမွာတင္ စက္ရံုပိုင္ရွင္လည္း ” ေကာင္းျပီေလ။ ဒီလိုဆိုရင္ ရွင္က်ြန္မတို့ကို ေနရာရွာေပး။ ရွင္ က်ြန္မတို့အတြက္ ေနရာရွာေပးရင္ က်ြန္မတို့ ဒီအိမ္ကေန ဖယ္ေပးမယ္ ” ဆိုၿပီးေတာ့ အေပးအယူလုပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွာ ဟိုတေယာက္က ” ေအး ေကာင္းၿပီေလ။ ညည္းစကား ညည္း တည္ပေစ ” လို့ေၿပာၿပီး ခဏၿငိမ္သြားတယ္။ ခ်ာတိတ္မေလးရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲေရာက္ေနတဲ့ ေဒၚေအးသင္ၿငိမ္ေနတုန္းမွာ အန္တီ့ခမ်ာ သူ့သမီးဆီကို အက်ိဳးအေၾကာင္းဖုန္းဆက္ၿပီး ဘုန္းၾကီးေတြပင့္၊ ကမၼဝါဖတ္ရင္ေကာင္းမလားလို့ အၾကံဥာဏ္ေတာင္းရပါေတာ့တယ္။ သူ့သမီးကလည္း ဖုန္းထဲက သူ့အေမေၿပာတာေတြကို နားေထာင္ၿပီးမွ ” အို အေမကလည္း… သူနဲ႔အေပးအယူသြားလုပ္ ၿပီးမွ ႏွင္ခ်ရင္ပိုေသာင္းက်န္းမွာေပါ့ ” လို့ ၿပန္ေၿပာတယ္။ ဒါနဲ့ပဲ ဘာဆက္လုပ္လို့ လုပ္ရေကာင္းမွန္းမသိေတာ့ပဲ အခ်ိန္တရက္ကုန္သြားပါေလေရာ။ ေကာင္မေလးလည္း ဘာၿပႆ နာတခုမွ ထပ္မၿဖစ္ေတာ့ အားလံုးေအးေအးေဆးေဆးၿဖစ္သြားၿပီလို့ပဲ ထင္ေနၾကတုန္းမွာ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ၿပႆ နာတခု ထပ္ၿဖစ္ၿပန္ပါေတာ့တယ္။ စက္ခ်ဳပ္အလုပ္သမားေတြထဲက အစအေနာက္သန္တဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္က အဲ့ဒီေကာင္မေလးကို ” ဟဲ့ !!! ေအးသင္ ” လိ့ု လွမ္းေခၚၿပီး ေနာက္လိုက္တဲ့အခါမွာ ေကာင္ေလးကို ေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကပ္ေၾကးနဲ့ထိုးဖို့ ၾကိဳးစားေတာ့တာပါပဲ။ ေကာင္မေလးကို အတင္းဝိုင္းခ်ဳပ္ၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေရွ့ကို ေခၚသြားၾကေတာ့ ဘုရားကန္ေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို သူ့ေခါင္းေပၚမွာတင္ၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုပါေတာ့တယ္။ အေၿခအေနေတြက တမ်ိဳးတဖံုၿဖစ္လာေတာ့ စက္ရံုပိုင္ရွင္အန္တီၾကီးလည္း ေၾကာက္စိတ္ကိုအားတင္းၿပီးေတာ့ ” ရွင္ ဒီေနရာမွာ ဒီအတိုင္းဆက္ေနသြားလို့ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ့မွ မၿဖစ္ဘုူး။ ရွင္ဆံုးေတာ့ ရွင့္အတြက္ ဘုန္းၾကီးပင့္၊ ဆြမ္းကပ္၊ အမွ်ေဝမလုပ္ေပးၾကဘူးလား ” လို့ ေမးတဲ့အခါမွာ ဟိုကလည္း ” ဆြမ္းကပ္တယ္။ သာဓုေခၚလို့ မရဘူး ” လို့ ၿပန္ေၿဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငိုရတာေမာသြားလို့လား မသိပါဘူး။ ခဏ ၿငိမ္သြားၿပန္တယ္။ သူၿငိမ္ေနတုန္းမွာ အန္တီ့ရဲ့သားက တရားေခြဖြင့္လိုက္ေတာ့လည္း ငိုရင္းနဲ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ေနၿပန္ေရာ။ ေကာင္မေလးလည္း ဘာမွထပ္မေသာင္းက်န္းေတာ့သလို ညည့္ကလည္းအေတာ္နက္ေနၿပီမို့ ေဘးနားမွာ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးတခ်ိဳ့ကို အေစာင့္သေဘာမ်ိဳးေစာင့္အိပ္ခိုင္းၿပီး ဒီတိုင္းထားခဲ့လိုက္ၾကတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြပင့္ၿပီး တရားနာ၊ ကမၼဝါညွပ္ၿပီး ေရစက္ခ် အမွ်ေပးေဝလိုက္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီး ေကာင္မေလးခႏၶာကိုယ္ထဲကေန ထြက္သြားတယ္။ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့တဲ့ ကာယကံရွင္ေတြအေၿပာအရေတာ့ ဝင္ပူးခံရတဲ့ေကာင္မေလးက အရင္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ပဲ အသားအရည္ ဝင္းဝင္းဝါဝါနဲ့ မ်က္ႏွာလည္း ဟိုးအရင္တုန္းကထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ၿဖစ္လာပါသတဲ့။ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳရၿခင္းမဟုတ္လို့ စီကာပတ္ကံုးမေရးတတ္ေပမယ့္ ဘိလပ္ၿပည္ လန္ဒန္က တကယ့္ အၿဖစ္အပ်က္ေတြနဲ့ ေက်းဇူး ရွင္ ေမြးသဖခင္ရဲ့ကိုယ္ေတြ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ေနာက္တၾကိမ္မွာ ေၿပာၿပဖို့ ၾကိဳးစားပါဦးမယ္။ Credit:သရဲအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္