ကြၽန္ေတာ္ရယ္ သူမရယ္ ဟိုေကာင္ရယ္

 ဒီေန႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္႐ွားေနတယ္။ အႏွစ္ႏွစ္ကာလက အသည္းႏွလံုးထဲ အတင္းထိုးသြင္းထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ သြန္ထုတ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႔ သူမကို ဖြင့္ေျပာေတာ့မွာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က သူမနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ စရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေပါ့ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရင္းႏွီးခဲ့တာ တစ္လဆိုေပမယ့္ အရမ္းရင္းႏွီးသြားၾကသလိုပါပဲ။ အရင္ကေတာ့ သူမကိုကြၽန္ေတာ္ ခင္မင္မႈထက္မပိုခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ခ်စ္မိၿပီပဲဆိုရမွာေပါ့။ သူမဘာေျပာမယ္ မသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ မလြဲေစရဘူးလို႔ ထစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္ထားတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ဒီေလာက္ေခ်ာေမာ ခန္႔ညား တည္ၾကည္၊ျဖဴစင္..အဟြပ္..အဟြပ္.. အဲေလ..ကြၽန္ေတာ့္လိုလူေကာင္းမ်ိဳးကို ဘယ္ပ်ိဳေမက ျငင္းႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဟာ..ဒီေကာင္မေလးေနာက္က်လိုက္တာ.. ၃နာရီခြဲ ခ်ိန္းထားတာ ၅နာရီ႐ွိၿပီ။ အရိပ္အေယာင္ေတာင္မျမင္ရ။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေစာင့္ရတာ စိတ္မ႐ွည္လြန္းလို႔…..အဲ..ဟိုေကာင္မေလး ေခ်ာလိုက္တာ..မ်က္လံုးျပဴးျပဴး အသားညိဳညိဳေလးနဲ႔ ေခ်႕စရာေလး… “ဂါး” “ဟဲ့ေသာက္က်ိဳးနည္း” မ်က္စိအစာေကြၽးေနေသာ ကိုယ့္ေနာက္တြင္ ဘယ္သရဲ သဘက္ ကပ္ပါလာေလၿပီလဲလို႔ လွည့္အၾကည့္။ သူမ။ သြား ၃၂ေခ်ာင္းလံုးေပၚ၍ ပါးစပ္နားရြက္တက္ခ်ိတ္ေလာက္ေအာင္ ၿဖီးျပေနသည္မွာ မေဟာ္သဓာ ဇာတ္ေတာ္ထဲမွ ဘီလူးမသေယာင္။ “ဖက္တီးမ” “ငါ့အာ့လို မေခၚနဲ႔လို႔ေျပာထားတယ္ေလ ကပၸလီေကာင္ရ” “ဖက္တီးမကို ဖက္တီးမ မေခၚပဲ ဆလီနာ ဂိုမဇ္လို႔ေခၚရမွာလား” “နင္ေနာ္။ ဒါနဲ႔ ငါ့ကိုဘာလို႔ေခၚတာလဲ။” ဟုတ္သားပဲ။ ကြၽန္ေတာ့ယ္သူ႔ကို ခ်စ္ခြင့္ပန္ရမယ့္အစား စကားနပန္းသတ္မိၿပီ။ “ဟိုေလ..” တီတီတူတူ (သူမဖုန္းျမည္သံ) “ခဏေနာ္ ေက်ာ္သစၥာ” “အင္း..ရတယ္” ကြၽန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္႐ွားေနၿပီ။ ဖက္တီးမ သာ ေျပာရတာ။ သူက ခ်စ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းသား။ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးက ေပကလပ္ေပကလပ္။ “ေအး..သီရိေျပာ။ ငါလား ဟိုလဒေက်ာ္သစၥာက ေခၚထားလို႔။” ေျပာရင္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး လ်ွာထုတ္ျပတယ္။ “ရဲရဲလား။ အင္း သူကေတာ့ ဘာသိမွာတုန္း။ ငါတို႔မွာသာအပူအပင္နဲ႔။ သူကေတာ့ ဘာမွမသိသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကိုေတာ့ခ်စ္႐ွာသား။ ငါထမင္းမစားရင္ သူလည္းမစားဘူး။……” ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားေတာ့ ဟက္တက္ကြဲၿပီ။ ကိုယ္ ခ်စ္ခြင့္ပန္မယ့္သူမွာ ဒီေလာက္ရင္းႏွီးၿပီး ခ်စ္ရတဲ့သူ႐ွိတာကို အခုမွသိလိုက္ရတာ အသည္းနာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမအေၾကာင္း ဘာလို႔မ်ား မစံုစမ္းမိလဲ။ အေအးခြက္ထဲမွ ႏႈိက္စားေနတဲ့ ေရခဲတံုးႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တို႔လည္း အရည္ေပ်ာ္ၿပီ။ “ဒါပဲေနာ္ သီရိ” သူမဖုန္းေျပာလို႔ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းပင္မေဖာ္။ တကယ္က မငိုမိေအာင္ႀကိဳးစားေနတာ။ ေနာက္တီးေနာက္ရႊတ္ေနေပမယ့္လည္း ကြၽန္ေတာ္ သူမကို အေပ်ာ္ၾကံတာေတာ့မဟုတ္။ တကယ္ခ်စ္မိတာ ကြၽန္ေတာ္သာလ်ွင္ အသိဆံုးပါ။ “ေဟ်ာင့္။ ေျပာေလ။ ဘာကိစၥလည္း။ သင္တန္းကိစၥလား။” “ဟင့္အင္း၊ ဒီတိုင္းပါ။ ျမန္ျမန္ေသာက္ ျပန္ရေအာင္။ ငါသြားစရာ႐ွိေသးတယ္။” “ေသာက္ေကာင္၊ နင့္ေၾကာင့္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ခ်ိန္းထားတာ ဖ်က္လိုက္ရၿပီ။ ေဂါက္သီး။” ကြၽန္ေတာ္ မေမးဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္လည္း စိတ္ကခြင့္မျပဳ…. “ဒါနဲ႔..ရဲရဲက” “ေအး၊ ရဲရဲ ေျပာမွသတိရတယ္။ သူမေန႔က ေနမေကာင္းခ်င္ဘူး။ ေဆးခန္းျပရမယ္။ နင္ေျပာမွသတိရတယ္။ေက်းဇူး။ ငါသြားလိုက္ဦးမယ္။ ခဏေန… အေအးေသာက္ၿပီးမွ ျပန္မွာ။ နင္ဝယ္တိုက္တာ ဆိုေတာ့ အဲ့ေလာက္႐ွားပါးတဲ့အခြင့္အေရးကို ဆံုး႐ႈံးမခံႏိုင္ဘူး။” ဟုေျပာၿပီး မွာထားသည္ စေတာ္ဘယ္ရီ မစ္႐ွိတ္ကို ဖန္ခြက္ပါဝါးစားေတာ့မလို သဲႀကီးမဲႀကီးစားေနတယ္။ “ကဲ..ပိုက္ဆံမပါရင္ နင့္လက္စြပ္ခြၽတ္ခဲ့။ ငိငိ။ ငါသြားၿပီ။တာ့တာ။” အေတြးေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေမ်ာေနဆဲ။ ……………….. ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးေနာက္ “ဟဲ့၊ ေက်ာ္သစၥာ” “နဒီ” ကြၽန္ေတာ္ အလြမ္းသယ္ဖို႔ ပန္းျခံထဲလမ္းေလ်ွာက္လာရင္း သူမႏွင့္ တန္းတိုးမိၿပီ။ ဩ..သူေတာင္ ရဲရဲ နဲ႔ ေပ်ာ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ “မေတြ႔တာၾကာၿပီ။ ဒါနဲ႔ မ်က္ႏွာကဘာလို႔ ပါးသိုင္းေမြးေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ။ ကုလားမင္းသားအားက်လို႔လား။” “ဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ အသည္းကြဲေနလို႔” “အလဲ့၊ မွန္းစမ္း။ ဘယ္ကန္မေလးလဲ” “သူမက အခုတျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနၿပီ” “ေျပာပါဆို။ ငါကူညီရမလား။” “ထားလိုက္ပါေတာ့၊ နင္ေရာ။ နင့္ ရဲရဲနဲ႔အဆင္ေျပလား။” “ေျပတာေပါ့။ သီရိကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာ။ သူ႔ေၾကာင့္္မို႔လို႔ ရဲရဲကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရတာ။” “အင္း။ နင္တို႔ ေျပရင္ၿပီးတာပဲ” “ေဩာ္..နင္နဲ႔ေျပာရင္း ပါလာတဲ့ ရဲရဲေတာင္ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ ခဏေစာင့္ေန။ငါသြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္” ကြၽန္ေတာ္ မၾကားခ်င္ေပမယ့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသည္းႏွလံုးကို ဆုပ္ယူသြားေသာ ငနဲအားျမင္ခ်င္မိသည္။ သူမေရာက္လာၿပီ။ “ေစာင္ေကာင္ ေမာရတဲ့ၾကားထဲ ဒင္းက အၿမီးတႏွံ႕ႏွံ႕နဲ႔ ရြာလည္ေနတယ္။” ကြၽန္ေတာ္လူေတာ္တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ရည္းစားအေၾကာင္း တျခားသူတစ္ေယာက္ဆီမွာ ခပ္႐ုိင္း႐ုိင္းမေျပာသင့္မွန္းေတာ့ နားလည္တယ္။ “ေတြ႔ၿပီလား..အဲ့မွာ ရဲရဲ” “ဘယ္မွာလဲ။” ကြၽန္ေတာ္ ၃၆၀ ဒီဂရီလွည့္ၾကည့္ပါေသာ္လည္း အမႈိက္က်ံဳးေနေသာ အဖိုးႀကီးမွတပါး မည္သူကိုမ်ွမေတြ႔ရ။ “အာ။ ဘယ္ေခြးက အရပ္႐ွည္လို႔တုန္း။ ေအာက္ငံု႔ၾကည့္ေလ လဒရဲ႕။” “လခြမ္း၊ ေခြးဟ” ဒီေလာက္အၾကာႀကီး သူမေျပာလာတာ ဒင္းေခြးမွန္းမသိခဲ့မိဘူး။ ဒီၾကားထဲ အသည္းကြဲၿပီး ပါးသိုင္းေမြးကထားခဲ့ေသး။ ကြၽန္ေတာ္ဘာလို႔ မသိခဲ့မိရတာလဲ။ “ေတြ႔လား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းခ်က္။ေခြးသာ ျဖစ္တာ ငါထမင္းမစားရင္ သူလည္းမစားဘူး။” “ဒါနဲ႔ နင္သူ႔ကို ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကေမြးထားတာလဲ” ” ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတာပါ။ သီရိက သူ႔အဖြားအိမ္မွာ ေခြးမ်ားေနလို႔တဲ့ အဲ့ဒါငါေခြးလိုခ်င္တာနဲ႔ လက္ေဆာင္ေပးတာ” “ဒါနဲ႔ နင့္ပါးသိုင္းေမြးရဲ႕ တရားခံကဘယ္သူလဲ ဆိုတာ ေျပာျပစမ္း။ မဟုတ္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ လိုက္ဖြမွာ။” “နင့္ေၾကာင့္ေပါ့ ဖက္တီးမရဲ႕။ နင့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာမရပဲ အသည္းေတြေၾကၿပီး လူလဲ ရြဲပလဲလို႔။ ” “ဟင္။ ဒါေနာက္စရာမဟုတ္ဘူး ေဟ်ာင့္” “ငါေနာက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ နင့္ဖြင့္ေျပာမလို႔ ခ်ိန္းပါတယ္ဆိုေနမွ တရဲရဲ နဲ႔ ငါ့မွာ အသည္းေတြစြတ္ကြဲၿပီး မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္တာ တစ္ပတ္႐ွိၿပီ။ အဲ့ကတည္းက ေခြးလို႔ေျပာေတာ့ ပဲ့သြားမွာ မို႔လို႔လား ဖက္တီးမရဲ႕။” သူမ ဘာမွဆက္မေျပာပဲ ငိုင္ေနတယ္။ “နင္ကလည္း ေမးေပါ့။ မဟုတ္ရင္…. ငါနင္ဖြင့္ေျပာမွာကို ဒီေလာက္ထိေစာင့္စရာမလိုဘူး။” “ဘာ” “အင္း။ ငါသိတယ္ နင့္ငါ့ကို ႀကိဳက္ေနမွန္း။” ေျပာစရာစကားတို႔မ႐ွိ။ ဒါေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းလည္းမဟုတ္။ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ထားေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အျပန္လမ္းကေတာ့ အဓိပၸါယ္ေတြျပည့္ေနတဲ့ ၿငိမ္သက္ျခင္းနဲ႔။ မ်က္ႏွာေတြက လည္း ၿဖီးလို႔။ ဒီၾကားထဲ တေကာက္ေကာက္လိုက္လာတဲ့ရဲရဲ..အဲ..အေမႊစိန္ ေခြးကေလး။ ဒင္းေၾကာင့္ေပါ့။ Credit: For Her Myanmar